Το Ελληνικό Τένις (μέρος πρώτο)

Πριν από λίγο καιρό είχαμε δημοσιεύσει - όπως ίσως κάποιοι να θυμάστε - ένα άρθρο για το Ελληνικό Τένις. Η περίοδος αυτή, είναι πιστεύω μια από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές για να ασχοληθούμε και πάλι με το θέμα αυτό, καθώς λίγες ημέρες πριν, δύο έφηβοι Έλληνες αθλητές ολοκλήρωσαν με πολύ μεγάλη επιτυχία τις υποχρεώσεις τους, σε ένα από τα σημαντικότερα πρωταθλήματα εφήβων στον κόσμο, αυτό του Orange Bowl.

Τα δύο αποτελέσματα, αυτό της 2ης θέσης στο μονό για τον Στέφανο Τσιτσιπά και αυτό της 2ης θέσης στο διπλό για την Έλενα Χριστοφή, δεν έχουν την ίδια αξία ως μεμονωμένα γεγονότα, έχουν όμως ιδιαίτερη σημασία - και έτσι θα αναφερθούμε - σαν ένα συνολικό αποτέλεσμα για αυτό που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «Ελληνικό Τένις».

Στο προηγούμενο άρθρο είχαμε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σαν ένα σύνολο το Ελληνικό Τένις δεν είναι «τόσο κακό» όσο νομίζουμε. Η ταυτόχρονη συμμετοχή, στους τελικούς του μονού αγοριών και του διπλού κοριτσιών, είναι μια πολύ καλή επίδοση για το τένις οποιασδήποτε χώρας και ενισχύει πιστεύω την άποψη που είχε υποστηριχθεί.

Είναι σημαντικό επίσης να σημειωθεί ότι η επιτυχία αυτή πραγματοποιήθηκε από δύο παιδιά που μένουν και προπονούνται στην Ελλάδα με Έλληνες προπονητές. Οι επιτυχίες αυτές μας λένε κατά κάποια έννοια, πως δεν λείπει ούτε το ταλέντο ούτε η γνώση από το Ελληνικό Τένις.

Αυτό που πάνω απ’ όλα καταδεικνύουν, είναι ότι όταν γίνεται μια σοβαρή και αντίστοιχη με τα διεθνή δεδομένα προσπάθεια, τότε μπορούμε να έχουμε ένα αντίστοιχα πολύ καλό αποτέλεσμα. Για να το πω ανάποδα και σωστότερα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Συχνά συγκρίνουμε τις επιδόσεις Ελλήνων αθλητών που προπονούνται αλλά και «κοστίζουν» πολύ λιγότερο, με αθλητές του εξωτερικού που προπονούνται και «κοστίζουν» πολύ περισσότερο.

Μόνο όταν γίνεται μια σχετικά αντίστοιχη με το εξωτερικό προσπάθεια μπορούμε να κρίνουμε αν τελικά έχουμε την γνώση ή τις δυνατότητες να είμαστε ανταγωνιστικοί.

Θα ήθελα όμως εδώ να σταθώ, σε δύο σημεία που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτά. Το πρώτο είναι το συνολικό «κόστος» και οι συνθήκες που είναι αναγκαίο να διατηρούνται ώστε μια προσπάθεια να έχει την πιθανότητα να οδηγήσει σε μια τέτοια επιτυχία και δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό κόστος. Συχνά «ζηλεύουμε» το αποτέλεσμα αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε το «συνολικό κόστος» μιας τέτοιας προσπάθειας. Για να είναι επιτυχής μια προσπάθεια αυτού του μεγέθους, είναι απαραίτητο να διατηρούνται για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τα ελάχιστα αναγκαία που μπορούν να την εξασφαλίσουν.

Αυτά περιλαμβάνουν - πρώτα απ’ όλα - τις ικανότητες του αθλητή, τις αναγκαίες ώρες προπόνησης, την γνώση από την πλευρά του προπονητή, την συμμετοχή σε έναν αριθμό αγώνων, αλλά και ένα περιβάλλον που να επιτρέπει την μακροχρόνια σταθερότητα (οικογένεια, σύλλογος κτλ). Συχνά πιστεύουμε ή μάλον φανταζόμαστε, ότι θα έρθει ένα σημαντικό αποτέλεσμα μέσα από μια προσπάθεια που δεν εξασφαλίζει επί μακρόν τα δεδομένα αυτά. Αλλά αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Τα παιδιά αυτά, οι προπονητές τους και οι οικογένειές τους έχουν εργαστεί για χρόνια, σκληρά, σε ένα σταθερό περιβάλλον, μέχρι να φτάσουν στην επιτυχία αυτή.

Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να παρατηρήσω, είναι το ότι τα αποτελέσματα αυτά, όπως και πολλά άλλα στο παρελθόν, δυστυχώς δεν αποτελούν μια οργανωμένη προσπάθεια ενός «συστήματος», αλλά αξιέπαινες, «μεμονωμένες» θα λέγαμε προσπάθειες. Έτσι η «γνώση» απ’ όλες αυτές τις προσπάθειες δεν μπορεί να αξιοποιηθεί από το σύνολο. Αυτό είναι ένα προβληματικό σημείο σε όλη αυτή την υπόθεση «Ελληνικό Τένις». Θα ήταν πολύ αποδοτικό για όλους που ασχολούνται με το τένις στην Ελλάδα και θα ήθελαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, να μπορούσαν να έχουν ένα μέρος της γνώσεως από αυτές τις προσπάθειες. Οι αθλητές θα αντιλαμβάνονταν πολύ καλύτερα τα δεδομένα της προσπάθειας και την σοβαρότητα που απαιτείται. Οι προπονητές οπωσδήποτε θα μάθαιναν κάτι που δεν ξέρουν. Οι γονείς θα αντιλαμβάνονταν πώς να υποστηρίζουν τα παιδιά τους εποικοδομητικότερα. Οι διοικούντες πως να οργάνωναν τις προσπάθειες ουσιαστικότερα.

Κλείνοντας θα ήθελα να συγχαρώ μέσα από την καρδία μου τα δύο αυτά παιδιά, τους προπονητές τους, αλλά και κάθε έναν που συνέβαλε στις προσπάθειες αυτές και ειλικρινά εύχομαι να φτάσουν πολύ ψηλά και στις μεγαλύτερες ηλικίες. Θα είναι για το καλό όλων μας.