Πέρασε σχεδόν ένας μήνας και έχουμε πλέον μπροστά μας να αναλύσουμε έναν ακόμα τελικό Grand Slam. Έναν τελικό, πολύ ψηλού επιπέδου, καθώς αναμετριόταν το Νο 1 με το Νο 2 στον κόσμο. Ένας ιδανικός τελικός, ένα “el clasico”  του τένις θα μπορούσαμε να πούμε. 

Από την μία πλευρά είχαμε το αδιαφιλονίκητο  θρύλο του τένις αλλά και ειδικότερα του Wimbledon. Έναν παίκτη που το παιχνίδι του είναι σχεδόν ιδανικό για το χόρτο, με μεγάλη ποικιλία και μια ιδιαίτερη ικανότητα στην διαχείριση των τεχνικών απαιτήσεων του γηπέδου.  Από την άλλη είχαμε το αδιαφιλονίκητο Νο 1 αυτής  της περιόδου. Έναν παίκτη με κυρίαρχο στοιχείο την αντοχή του. Ψυχολογική κυρίως αλλά και σωματική. Λιγότερο «αέρινος» αλλά πιο «σκληρός», μπορεί να κάνει λιγότερα από τον Federer με την ρακέτα αλλά περισσότερα ίσως χωρίς αυτήν.  

Στην ψυχολογία του αγώνα, κύριο ρόλο παίζει κατά την άποψή μου, περισσότερο ο εσωτερικός κόσμος του Federer. Αυτός έχει την ψυχολογική πίεση. Σκέφτεται ότι είναι μια ευκαιρία, από τις τελευταίες που θα έχει ίσως να κερδίσει ένα ακόμη Grand Slam. Μοιάζει να μπορεί να το κάνει πια μόνο στο Wimbledon καθώς εδώ έχει πάρει το τελευταίο του τίτλο το 2012 και έχει παίξει τελικό πέρυσι. Έχει να παίξει τελικό σε κάποιο άλλο Grand Slam από το 2011, και να κερδίσει κάποιο άλλο από τον Ιανουάριο του 2010. 

Θέλει να κερδίσει το 8^ο Wimbledon και να ξεπεράσει τον Sampras, να κερδίσει το 18^ο Grand Slam και να γράψει το όνομά του ακόμα πιο έντονα στην ιστορία του τένις. Επιπρόσθετα έχει χάσει στον περσυνό τελικό μεταξύ τους και αυτό οπωσδήποτε τον επηρεάζει. Θέλει να αποδείξει λοιπόν ότι μπορεί ακόμα και όλα αυτά τον επιβαρύνουν ψυχολογικά. 

Για τον Djokovic αυτός είναι ένας ακόμα τελικός Grand Slam. Σημαντικό μεν αλλά έχει λιγότερα να σκεφτεί. Αντίθετα από τον αντίπαλό του «κουβαλά» την νίκη από την περσινή τους αναμέτρηση και αυτό είναι ένα σοβαρό πλεονέκτημα για την ψυχολογία του αγώνα. 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον το παιχνίδι ξεκίνησε θα έλεγα φυσιολογικά. Σιγά- σιγά βλέπαμε να εκτυλίσσεται ένα εντυπωσιακό παιχνίδι σε ένα γρήγορο ρυθμό. Δεν είχαμε τίποτα το ιδιαίτερο από ψυχολογικής πλευράς. Εκτός ίσως από την διαχείριση κάποιων κρίσιμων πόντων στο 30-15 στο 40-30 κτλ αλλά το serve  είναι εκεί και κυριαρχεί. 

Η ένσταση που θα είχα, είναι ότι ο Federer από την αρχή του παιχνιδιού προσπαθεί να επιβάλλει τον ρυθμό του ώστε να «κερδίσει» τον αγώνα γρήγορα.  Αλλά η προσέγγιση αυτή τον παγιδεύει ταυτόχρονα σε ένα ρυθμό και ένα παιχνίδι που δεν τον ευνοεί αν το ματς τραβήξει σε διάρκεια. Χαρακτηριστικό είναι ότι από την στατιστική προκύπτει ότι από την αρχή του αγώνα έτρεχε περισσότερο από τον αντίπαλό του σε κάθε πόντο. Ήταν βέβαιο ότι η διάρκεια στην ένταση θα ωφελούσε τον Djokovic. Τακτικά, ψυχολογικά, και σωματικά.

O  Federer πήγε νομίζω να επαναλάβει τον αγώνα με τον Murray «αγνοώντας» ή ίσως ξεχνώντας ότι παίζει με τον Djokovic. 

Έτσι για  να κερδίσει ο Federer, το παιχνίδι πρέπει να είναι αλλά και να παραμείνει από την αρχή μέχρι το τέλος «αέρινο». Δηλαδή πιο γρήγορο, πιο ελεύθερο, λιγότερο ψυχολογικό. 

Τελικά μετά από 5 games θα φτάσουμε στο πρώτο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού. Για μένα τα κρίσιμα σημεία είναι κυρίως αυτά που εμπεριέχουν αυξημένη ψυχολογική πίεση. Όταν χάνεται η κανονικότητα και οι συνθήκες ξαφνικά μεταβάλλονται. Όταν πρέπει να τρέξεις γρήγορα αλλά και προσεκτικά ενώ ο δρόμος στενεύει. Οι αντιδράσεις και η απόδοση υπό ψυχολογική πίεση είναι καθοριστικός παράγοντας για την έκβαση ενός αγώνα. 

Στο 5^ο  game λοιπόν ο  Federer καταφέρνει να κάνει το break πρώτος. Σημαντικό για την ψυχολογία ενός τέτοιου αγώνα. Προσηλωμένος στην τακτική του πιέζει ασφυκτικά τον Djokovic, και τον υποχρεώνει σε δύο συνεχόμενα λάθη με το backhand για το 0-30. Στη συνέχεια του game ο Djokovic έχει την ιδέα – κακή κατά την γνώμη μου - να πάει στο φιλέ για να «ξαφνιάσει» τον Federer και καταλήγει να χάνει το game με ένα χαμένο volley και ένα χαμένο backhand υπό νέα πίεση.

Love break game !!

Στο σημείο αυτό φαίνεται  ότι  Federer  αρχίζει να κυριαρχεί.  Αποδίδει εντυπωσιακά, η τακτική του δείχνει να είναι σωστή και αποκτά το ψυχολογικό αλλά και το τακτικό πλεονέκτημα του αγώνα. Κάνει πρώτος, το πρώτο σημαντικό βήμα του αγώνα. Η εξέλιξη αυτή του επιτρέπει θεωρητικά να απελευθερωθεί. Να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων.  Να κάνει το παιχνίδι πιο ελεύθερο και γρηγορότερο,  κάτι που το έχει ανάγκη στην συνολικότητα του αγώνα και το έχει στο μυαλό του από την αρχή. 

Αλλά εκεί που όλα αρχίζουν να γέρνουν προς την πλευρά του «σκοντάφτει». Παίζει το επόμενο δικό του service game παρουσιάζοντας μια αδικαιολόγητη αστάθεια.  

Ξεκινά το game χαρίζοντας τον πρώτο πόντο με ένα πολύ εύκολο για τα δικά του δεδομένα backhand volley, για να γίνει το  0-15, στην συνέχεια του game χάνει ένα αδικαιολόγητο backhand χωρίς καμία πίεση για να γίνει το 15-40, και κάνει μια σχετικά βεβιασμένη άνοδο στο φιλέ για να χάσει τελικά το game. 

Άμεσο break back για τον Djokovic ! !

Αυτό είναι κατά την γνώμη μου το καθοριστικό σημείο του τελικού.

Εφόσον ο Federer διαχειρίζεται με αυτόν τον τρόπο την υπεροχή του είναι πλέον βέβαιο ότι το παιχνίδι θα αποκτήσει τα χαρακτηριστικά που ευνοούν τον Djokovic. 

Θα  γίνει πιο ψυχολογικό,  πιο δυναμικό,  πιο μεγάλο σε διάρκεια. 

Τα χαρακτηριστικά αυτά θα επιβεβαιωθούν και θα διατηρηθούν σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού μέχρι και το tie break του  δευτέρου σετ. Ο Federer εξακολουθεί να «σκοντάφτει»  όταν κερδίζει και να μην καταφέρνει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες για break που του δίδονται εδώ και εκεί. Περισσότερο λόγω μια δικής του διστακτικότητας και νευρικότητας θα έλεγα,  παρά λόγω της εξαιρετικής απόδοσης του Djokovic στα συγκεκριμένα σημεία του αγώνα.  

Έτσι θα κάνει μόνο ένα break - αυτό που έκανε πρώτος - στα 6 break points που είχε μέχρι το tie break του δευτέρου σετ. 

Ταυτόχρονα ο Djokovic έχει καταφέρει να κάνει το ίδιο με 3 ευκαιρίες που είχε σε αυτό το διάστημα.  

Ο Federer δηλαδή κατά κάποια έννοια αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει την υπεροχή του, και το παιχνίδι κυλάει, σε αυτόν - τον «λογικό» πλέον θα λέγαμε - δρόμο έως το 6-3 του tie break του 2^ου σετ. 

Εκεί, ο Djokovic θα «καταφέρει» να ξαναδώσει ενδιαφέρον στο παιχνίδι. 

Θα χάσει ένα tie break που δεν πρέπει να χάνεται ούτε σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο, έχοντας 7 set points εκ των οποίων - και αυτό είναι το χειρότερο - τα 3 στην σειρά.

Ένα όλα σετ ! ! 

Παρ’ όλα αυτά, στην συνολική εικόνα,  τα χαρακτηριστικά το παιχνιδιού παραμένουν υπέρ του Djokovic. Το παιχνίδι δεν «κυλάει γρήγορα» και θα χρειαστούν δύο σετ ακόμα και πολύ δουλειά για να κερδίσει κάποιος.

Για να κερδίσει τον τελικό ο Federer θα πρέπει να εκμεταλλευτεί καλύτερα τις ευκαιρίες που πιθανόν θα του δοθούν παρακάτω και να αντέξει ψυχολογικά αλλά και σωματικά αλλά δύο ή ακόμα και τρία σετ. 

Επίσης,  θα πρέπει κατά κάποια έννοια ο Djokovic να ξανακάνει τα ίδια πολλά και μαζεμένα λάθη, και όλο αυτό είναι ένα σχετικά ακραίο σενάριο. 

Ο Federer όμως «ξανασκοντάφτει» πολύ γρήγορα,  χάνοντας μια ακόμη ευκαιρία για break στο 2^ο game και το αμέσως επόμενο service game του στο 3^ο σετ. 

Το παιχνίδι από εδώ και πέρα θα «γύρει»  σταθερά και αμετάκλητα προς τον Djokovic. 

Για του λόγου το αληθές ο Federer δεν θα έχει καμία άλλη ευκαιρία για break και αυτό τα λέει όλα. 

Πιστεύω δεν μπορείς να κερδίσεις έναν τέτοιο αγώνα χάνοντας ευκαιρίες ενώ προηγείσαι και η αλήθεια είναι ότι ο  Federer «σκόνταψε»  πολλές φορές.

Έμοιαζε σαν να μην άντεχε την πίεση του να προηγείται. 

Προσπαθούσε από την μια να εκβιάσει και από την άλλη έκανε αβίαστα λάθη, παρουσιάζοντας  ένα μείγμα ανυπομονησίας και αβεβαιότητας.

Από τακτικής πλευράς θα έλεγα ότι θα μπορούσε έστω να δοκιμάσει να κάνει το παιχνίδι πιο τεχνικό, με μεγαλύτερη ποικιλία και ταυτόχρονα πιο αργό. Να το πάει δηλαδή εκεί που αδιαμφισβήτητα πλεονεκτεί. Στις περισσότερες προσαρμογές. 

Νομίζω ότι στο συγκεκριμένο αγώνα τον ευνοούσε περισσότερο ένας «κλεφτοπόλεμος» παρά μια τυπική τακτική μάχη.  

Για να το πετύχει αυτό θα μπορούσε να  χρησιμοποιήσει περισσότερο το διαγώνιο backhand slice.

Να βάλει τον Djokovic να παίζει πιο χαμηλά και λίγο μέσα στο γήπεδο,  εκεί που δεν νοιώθει πολύ βολικά,  και εν συνεχεία:

α) ή να αλλάζει αυτός πρώτος το ρυθμό στην ευθεία, αποκτώντας έτσι το πλεονέκτημα καθώς λογικά θα είχε να αλλάξει μόνο την κατεύθυνση και όχι και το spin

β) ή να αφήσει τον Djokovic να αλλάξει αυτός πρώτος στην ευθεία με αυξημένη τεχνική δυσκολία - καθώς θα είχε να αλλάξει από slice σε top spin, από διαγώνια σε παράλληλα και από σιγά σε γρήγορα – και να απαντήσει με το forehand στην αλλαγή του Djokovic.

Με τον τρόπο αυτό θα αυξανόταν δραματικά ο αριθμός των τεχνικών προσαρμογών, αλλά επίσης θα είχε πιστεύω την δυνατότητα να κουνήσει αυτός πρώτος τον Djokovic διαγώνια πίσω, αποκτώντας το πλεονέκτημα να επιτεθεί στην συνέχεια. 

Από την αρχή ήταν ένας  τελικός μιας αντίθεσης.  

Ο «αέρινος», πιο τεχνικός,  αλλά λιγότερο «σκληρός»  εναντίον του πιο «βαρύ», λιγότερο τεχνικού και πιο «σκληρού». 

Τελικά θα λέγαμε ότι η  ψυχολογία κέρδισε την τεχνική. 

Επιβεβαιώθηκε  για μια ακόμη φορά ότι, το τένις είναι ένα άθλημα που παίζεται και κερδίζεται με την ρακέτα, αλλά και χωρίς αυτήν.