Ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες απόδοσης σε κάθε άθλημα είναι αναμφίβολα η τεχνική του. 

Στο λεξιλόγιο του αθλητισμού υπάρχει ακόμα και ο όρος «τεχνικό άθλημα». Ένας όρος που δηλώνει, κατά κάποια έννοια, ότι σε αυτό το άθλημα η τεχνική είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας απόδοσης. Για παράδειγμα τα 400 μέτρα μετ’εμποδίων χαρακτηρίζονται ως «τεχνικό άθλημα» ενώ τα 400 μέτρα χωρίς εμπόδια όχι. Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά; Γιατί  για την τελική απόδοση στα 400 μέτρα με εμπόδια, παίζει καθοριστικό ρόλο η «τεχνική της διαπέρασης» των εμποδίων. 

Αλλά  «Τι είναι η τεχνική;» στο τένις.

Νομίζω το πρώτο και σημαντικότερο λάθος που γίνεται στην προσπάθειά μας να απαντήσουμε σ’ αυτή την ερώτηση, και κατ’ επέκταση στην αντίληψη που έχουμε για την τεχνική στο τένις, είναι το ότι συχνά μπερδεύουμε την τεχνική με το «στυλ» (Στα ελληνικά κοσμητική, ωραιότητα, την ευμορφία της κίνησης).  Τα δύο αυτά πράγματα όμως είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Υπάρχει μια ωραιότητα στην τεχνική,  αλλά η ωραιότητα δεν είναι κατ’ ανάγκη καλή τεχνική. Πολλές φορές λέμε ότι μας αρέσει η τεχνική του X παίκτη, εννοούμε όμως, ότι μας αρέσει το στυλ του

Όταν λέμε «αυτή η τεχνική μου αρέσει», είναι το ίδιο με το να λέμε «μου αρέσει αυτό το αυτοκίνητο». Είναι κάτι υποκειμενικό. Το αν ένα αυτοκίνητο είναι αποδοτικό, δεν έχει σχέση με το αν το αυτοκίνητο ανταποκρίνεται στην αίσθησή μας για το ωραίο, αλλά σχετίζεται άμεσα με τα τεχνικά του χαρακτηριστικά . Αυτά τα τεχνικά χαρακτηριστικά, δεν είναι κάτι υποκειμενικό, αλλά κάτι αντικειμενικό. Έτσι και η τεχνική αποτελείται από παραμέτρους που δεν είναι υποκειμενικές αλλά αντικειμενικές. Αυτές τις παραμέτρους οφείλουμε όλοι να παραδεχθούμε

Οπωσδήποτε πάντα μένουν κάποια κομμάτια που δεν μπορούμε με βάση την μέχρι σήμερα γνώση να αποδείξουμε. Επίσης, πάντα θα υπάρχει ένα μέρος προσωπικών εφαρμογών που θα αποτελούν το «στυλ» του καθενός. 

Για να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ τεχνικής και στυλ, καλό θα είναι να εξετάσουμε ένα παράδειγμα. 

Μέχρι το 1968 οι  αθλητές του άλματος εις ύψος χρησιμοποιούσαν την τεχνική Straddle που ήταν η εξέλιξη άλλων παλαιότερων τεχνικών (ψαλίδι κτλ).  Κατά την τεχνική αυτή οι άλτες διαπερνούσαν τον πήχη με το πρόσωπο στραμμένο προς αυτόν. To 1968 στους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν στην Πόλη του Μεξικού, εμφανίζεται  ένας αμερικανός αθλητής ο Dick Fosbery. Ένας «τρελός που πηδούσε ανάποδα» - δηλαδή με την πλάτη στραμμένη στον πήχη - και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο.  Η τεχνική του αναλύθηκε και αποδείχτηκε ότι αυτός ο «παράξενος τρελός»  έκανε τελικά κάτι πιο σωστό. Όχι γιατί το στυλ του ήταν πιο ωραίο ή πιο εντυπωσιακό,  αλλά γιατί με βάση την θέση του σώματος κατά την διαπέραση του πήχη δίνεται η δυνατότητα στον αθλητή να περάσει το σώμα του πάνω από τον πήχη ενώ το κέντρο βάρους του περνά ακόμα και κάτω από αυτόν. Δηλαδή αν με το άλμα του ένας αθλητής φέρει το κέντρο βάρους του στο 2,30 μ. εκτελώντας την τεχνική του Fosbery μπορεί να περάσει έναν πήχη που βρίσκεται πχ. στα 2,32 μ ενώ αντίθετα με την τεχνική Straddle έναν πήχη που βρίσκεται στα 2,28 μ. Η τεχνική λοιπόν του Fosbery, είναι η καλύτερη και η απόλυτα αποδεκτή τεχνική του άλματος εις ύψος. Όλοι οι άλτες πλέον χρησιμοποιούν την τεχνική του Fosbery αλλά ο καθένας έχει το προσωπικό του στυλ.

Υπάρχει λοιπόν μια απάντηση στο «γιατί με αυτόν τον τρόπο;». 

Και δεν είναι άλλη από την εξής: Γιατί αυτός ο τρόπος είναι πιο αποδοτικός

Δηλαδή η τεχνική είναι κάτι που έχει  ως σύστημα αναφοράς την γνώση.

Αν έπρεπε να ορίσουμε την τεχνική, θα λέγαμε ότι: «η τεχνική είναι το σύνολο των αναγκαστικών αποδοχών με βάση τη μέχρι σήμερα γνώση μας»