Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνουμε βεβαίως είναι να αναγνωρίσουμε τις ικανότητες και την προσωπικότητα του 3ου μεγάλου της εποχής μας. Της καλύτερης εποχής του τένις. Λίγοι πίστευαν πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, ότι ο Djokovic θα επέστρεφε σε αυτήν την περίοδο, σε αυτό το τουρνουά.  Για να είμαστε ειλικρινείς ούτε καλά - καλά ο ίδιος καθώς έκανε σκέψεις να μην πάρει μέρος στην περίοδο του γρασιδιού. Ακόμη λιγότεροι όμως πίστευαν ότι θα το κατακτούσε με τον τρόπο που το κατέκτησε. Θα μπορούσε να συμβεί με κάποιο τρόπο ίσως. Να γίνει μια έκπληξη που θα έβγαζε έξω τον  Nadal ή τον Federer  και εν συνεχεία να έβρισκε τον ένα από τους δύο σε μια όχι και τόσο καλή μέρα  και να κέρδιζε, ή  να κέρδιζε αυτόν που τους κέρδισε (όπως έγινε στον τελικό).  Αλλά κανένας δεν πίστευε νομίζω, ότι θα κέρδιζε τον έναν από τους δύο σε μια πολύ καλή του μέρα. Κι όμως, ο Djokovic κέρδισε τον Nadal σε μια πολύ καλή του μέρα. Για την ακρίβεια σε δύο. Προσφέροντας σε όλους μας έναν αγώνα βγαλμένο από τα παλιά.  Από τα πολύ καλά παλιά. Ο Djokovic δικαιωματικά λοιπόν το κατέκτησε. Επέστρεψε και αυτός σε ένα γνώριμο για αυτόν περιβάλλον, με την αυτοπεποίθησή του πια στην θέση της. Απέδειξε για ακόμη μια φορά τις ικανότητές του. Όπως έχουμε και άλλες φορές πει, αυτή είναι η ομορφιά του τένις. Μπορούν διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικούς τρόπους,  να επιτύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.  Το μόνο σίγουρο ότι το  μέλλον προμηνύεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον.    

Ακόμα και αν ο Anderson κέρδιζε με έναν φυσιολογικό τρόπο, δηλαδή  σε έναν αγώνα που θα ξεκινούσε καλά, θα έβρισκε από νωρίς τον ρυθμό του, θα έκανε πρώτος break, θα ενδυνάμωνε την ψυχολογία του, θα απελευθερωνόταν και θα έμενε ψύχραιμος στα κρίσιμα σημεία ώστε να φτάσει τελικά στην νίκη, τότε και πάλι θα λέγαμε έκπληξη. Κανείς δεν πίστευε όμως την στιγμή που το σκορ ήταν 2-0 σετ και match point, ότι θα νικήσει ο Anderson.  Δεν έχω καμία σχέση με το στοίχημα αλλά πιστεύω θα ήταν κάπου στο 100/1 εκείνη την στιγμή. Κι όμως ο Anderson, ένας παίκτης που φοβάσαι ότι  μπορεί να χάσει από 2-0 σετ και match point,  νίκησε το μεγάλο φαβορί για το τουρνουά!!! Αυτό είναι μια πρώτου μεγέθους έκπληξη. Δεν μπορείς κυρίως να πιστέψεις ότι ο Federer, που έχει κατακτήσει τα πιο πολλά Grand Slam, που κατά κάποια έννοια παίζει στο σπίτι του, που είναι τόσο κοντά στην νίκη, που τα έχει βάλει όλα σχεδόν στην θέση τους, τελικά θα πάθει κάτι τέτοιο.  

Θα ήθελα να σταθώ λίγο επίσης και στον  τρόπο που έχασε ο Nadal. Κατά κάποια έννοια ήταν θύμα της βελτίωσης του.  Είναι προφανές ότι ο Nadal έχει προσθέσει στοιχεία στο παιχνίδι του. Προσπαθεί να είναι πιο ενεργητικός, να φτάνει στον πόντο με περισσότερους τρόπους, να επιτίθεται περισσότερο, να παίρνει την πρωτοβουλία, την  όταν έχει την ευκαιρία. Όλα αυτά σε γενικές γραμμές έχουν βελτιώσει το παιχνίδι του. Του έχουν δώσει την δυνατότητα να παίζει πιο εύκολα παιχνίδια, να τρέχει λιγότερο να έχει κάποιους πιο ξεκούραστους πόντους. Πράγματα που ήταν αναγκαία αν ήθελε να συνεχίζει να παίζει στο πιο ψηλό επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά, στο παιχνίδι με τον Djokovic φάνηκε τελικά να του έχουν μειώσει κατά κάποια έννοια την υπομονή και πιστεύω αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα αυτού του αγώνα. O  Nadal δεν κατάφερε να επιτύχει σε αυτό το παιχνίδι την απόλυτη ισορροπία μεταξύ υπομονής και αποφασιστικότητας.  Σε κάποια κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού φάνηκε να είναι πιο «βιαστικός» απ’ ότι συνήθως δίνοντας έτσι την δυνατότητα στον Djokovic να κερδίσει κάποιους κρίσιμους πόντους με τον τρόπο του. Με άλλα λόγια επέλεξε να βάλει τον εαυτό του μόνος του σε καταστάσεις που ευνοούσαν τον Djokovic. Αν θα μιλούσαμε για το τένις του συνολικά,  θα λέγαμε ότι καλά έκανε,  έτσι θα βελτιωθεί. Αλλά για το συγκεκριμένο αγώνα και σε συγκεκριμένες στιγμές,  ίσως βιάστηκε λίγο, και ειδικότερα στο break point στο 7-7 του 5ου σετ. Αλλά έτσι είναι το τένις κάτι θα πάρεις κάτι θα αφήσεις είναι πολύ δύσκολο τα πετύχεις ακριβώς.

Όλα αυτά μας κάνουν να σκεφτούμε τελικά και  τις δύο πλευρές του ανθρώπου που επιτυγχάνει.

Να σκεφτούμε ότι πρώτα απ’ όλα το τένις παίζεται από ανθρώπους και έτσι μπορούν να συμβούν όλα τα ανθρώπινα πράγματα. Όσο και να είναι εξωπραγματικά αυτά που έχουν πετύχει ο Federer και ο Nadal, είναι και αυτοί  άνθρωποι, που μπορεί να μπερδευτούν, να «σκοντάψουν»,  να κάνουν λάθος και μετά όλα γίνονται.  Είναι λοιπόν αυτή η μια πλευρά. Ο ανθρώπινος παράγοντας. Κανένας δεν είναι τέλειος.

Το δεύτερο που μπορούμε να δούμε, είναι ότι τελικά θα επικρατήσουν κάποιες προσωπικότητες. Που το πιστεύουν, που το θέλουν και το παλεύουν ή που στο τέλος- τέλος το μπορούν. Από την μέχρι τώρα εμπειρία  μου δεν μπορώ να απαντήσω στην εξής ερώτηση: «Τελικά το παλεύουν αυτοί που το πιστεύουν, που το θέλουν πιο πολύ; Ή το πιστεύουν αυτοί που το μπορούν; Αυτοί  που έχουν συνηθίσει να κερδίζουν από μικροί και για αυτό το πιστεύουν και το παλεύουν;».

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να απαντήσει.  Όπως και να έχει πάντως, είναι βέβαιο ότι ο Djokovic ανήκει σε αυτή την μικρή ομάδα των ανθρώπων, που καταφέρνουν να κάνουν κάποια πράγματα,  που οι άλλοι τελικά για κάποιο λόγο δεν μπορούν. Το πως και το γιατί ίσως να μην το μάθουμε ποτέ.

Στο Wimbledon του 2018, έγινε εμφανές για ακόμη μια φορά, ότι όλοι, όσο και ξεχωριστοί κι αν είναι, είναι άνθρωποι και αντίθετα, ότι κάποιοι όσο άνθρωποι κι αν είναι, είναι ξεχωριστοί. Ξεχωριστοί, αλλά άνθρωποι τελικά όλοι.

Για εμάς τους Έλληνες όμως, το Wimbledon του 2018 ήταν πραγματικά ξεχωριστό. Θα είναι το καλύτερο, μέχρι το επόμενο που έλεγε και ο Γκάλης. Ένας νεαρός  Έλληνας αθλητής  έφτασε όχι στον 4ο γύρο, αλλά στους «16» (αν και το ίδιο νομίζω πολύ διαφορετικό). Βρέθηκε στους 16 καλύτερους, στο καλύτερο τουρνουά. Νομίζω ότι τα λόγια περιττεύουν.  Πιστεύω ότι δικαιωματικά βρέθηκε εκεί, παίζει το καλύτερο τένις κατά την γνώμη μου απ’ όλους τους συνομήλικούς του και αν κάτι δεν στραβώσει πολύ, θα τον βλέπουμε, τουλάχιστον στους 16,  για αρκετά χρόνια ακόμα.