Ο νικητής της διοργάνωσης απλών ανδρών λαμβάνει το Coupe des Mousquetaires (στα γαλλικά: Οι Τέσσερις Σωματοφύλακες), που πήρε το όνομά του από τους Τέσσερις Σωματοφύλακες του γαλλικού τένις: Jean Borotra, Jacques Brugnon, Henri Cochet και René Lacoste. Το τουρνουά δεν πραγματοποιήθηκε από το 1915 έως το 1919 λόγω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και πραγματοποιήθηκε ανεπίσημα ως Tournoi de France υπό γερμανική κατοχή από το 1941 έως το 1944, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Rafael Nadal έχει κατακτήσει 14 τίτλους στο Γαλλικό Όπεν που αποτελεί ρεκόρ για παίκτη, άνδρα ή γυναίκα, σε οποιοδήποτε grand slam. Επίσης, ο Ισπανός κατέχει το ρεκόρ για τις περισσότερες συνεχόμενες νίκες στην Open Era (5 σύνολο) από το 2010 έως το 2014. Ο Max Decugis είχε κερδίσει οκτώ γαλλικά πρωταθλήματα, αλλά αυτά ήταν πριν από την Open Era. Ο νεαρότερος νικητής του Γαλλικού Όπεν είναι ο Michael Chang, που κέρδισε τον τίτλο το 1989, σε ηλικία 17 ετών, 3 μηνών και 20 ημερών. Από την άλλη, ο Rafael Nadal είναι ο γηραιότερος πρωταθλητής της Open Era, ο οποίος κέρδισε το French Open το 2022 σε ηλικία 36 ετών και δύο ημερών. Οι Γάλλοι παίκτες έχουν κερδίσει τους περισσότερους τίτλους στο μονό ανδρών του French Open (43 τίτλοι), ακολουθούν οι Ισπανοί (22 τίτλοι) και οι Αυστραλοί (11 τίτλους). Ο Novak Djokovic ήταν ο νικητής του Roland Garros 2023, όπου επικράτησε 7–6^(7–1), 6–3, 7–5 του Νορβηγού Casper Ruud.

Ιστορία

Το Γαλλικό Όπεν (French Open) ξεκίνησε το 1891 και ήταν αρχικά γνωστό ως Γαλλικό Πρωτάθλημα (French Championships). Τα πρώτα 34 χρόνια ύπαρξης του Γαλλικού Πρωταθλήματος, το τουρνουά ήταν ανοιχτό μόνο σε Γάλλους παίκτες ή ξένους παίκτες που ήταν μέλη κάποιου γαλλικού συλλόγου. Πρώτος νικητής του Πρωταθλήματος ήταν ο Βρετανός παίκτης H. Briggs, μέλος του Club Stade Français, που του έδωσε το δικαίωμα να αγωνιστεί. Οι αγώνες μέχρι το 1902 ή το 1903 παίζονταν στα 3 σετ (best of three set), από εκείνη τη χρονιά και ύστερα καθιερώθηκαν τα παιχνίδια να τελειώνουν στα 5 σετ (best of five set). Οι Γάλλοι παίκτες ήταν κυρίαρχοι στα πρώτα χρόνια του τουρνουά, ιδιαίτερα ο Max Decugis, ο οποίος κέρδισε οκτώ τίτλους πριν από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μεταξύ των χρονολογιών 1924 και 1932 τον τίτλο κατακτούσαν τα μέλη - παίκτες των Τεσσάρων Σωματοφυλάκων (Coupe des Mousquetaires). Το 1925, το πρωτάθλημα έγινε διεθνές γεγονός και άρχισε να προσελκύει τους καλύτερους παίκτες, την χρονιά εκείνη νικητής αναδείχτηκε ο René Lacoste. Επιπλέον, η νίκη της Γαλλίας στο Davis Cup του 1927 αύξησε το ενδιαφέρον των φιλάθλων και των αθλητών για το τουρνουά, και αυτό με τη σειρά του δημιούργησε την ανάγκη για την κατασκευή ενός νέου και μεγαλύτερου σταδίου. Πριν το 1928, τη χρονιά που χτίστηκε το Stade Roland Garros, το τουρνουά πραγματοποιούνταν πότε στο Racing Club και πότε στο La Faisanderie. Ο Henri Cochet κέρδισε το πρώτο τουρνουά στο νέο στάδιο.

Το 1933 ο Jack Crawford αναδείχτηκε νικητής και έγινε ο 1ος ξένος παίκτης που το κατακτά από το 1891. Από το 1933 έως το 1940 κανένας Γάλλος παίκτης δεν κέρδισε τον τίτλο. Η νίκη του Don Budge το 1938 ήταν αξιοσημείωτη, καθώς κέρδισε όλα τα τουρνουά Grand Slam κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Το 1940 το τουρνουά διακόπηκε λόγω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο πραγματοποιήθηκε ανεπίσημα υπό την αιγίδα του Tournoi de France. Ο Bernard Destremau κέρδισε τους 2 πρώτους τίτλους μετά το 1940, ενώ ο Yvon Petra κέρδισε τους επόμενους τρεις από το 1942 έως το 1945. Οι αγώνες των ετών 1940 - 1945 θεωρούνται ανεπίσημοι και δεν αναγνωρίζονται από την FFT ή από άλλους διεθνείς οργανισμούς. Ο Marcel Bernard κέρδισε την πρώτη διοργάνωση μετά το τέλος του πολέμου, το 1946, και ήταν ο μοναδικός Γάλλος που κέρδισε τη διοργάνωση πριν από την έλευση της Open Era εποχής (1968).

Κατά τη διάρκεια της περιόδου 1946 - 1968 δεν υπήρχε κάποιος παίκτης που να κυριάρχησε στη διοργάνωση. Μόνο πέντε παίκτες, ο Frank Parker, ο Jaroslav Drobný, ο Tony Trabert, ο Nicola Pietrangeli και ο Roy Emerson, κέρδισαν τους περισσότερους τίτλους. Το τουρνουά έγινε Open το 1968, όπου επαγγελματίες παίκτες είχαν τη δυνατότητα να αγωνίζονται με ερασιτέχνες, μέχρι τότε μόνο ερασιτέχνες τενίστες μπορούσαν να αγωνιστούν σε τουρνουά Grand Slam. Ο Αυστραλός Ken Rosewall, ήταν ο πρώτος αθλητής που κέρδισε τουρνουά Grand Slam στην Open Era εποχή.

Ο Björn Borg κέρδισε τα περισσότερα τουρνουά στα πρώτα χρόνια της Open Era εποχής. Ο Σουηδός κέρδισε το 1974 και το 1975, και στη συνέχεια κέρδισε τέσσερις διαδοχικούς τίτλους από το 1978 έως το 1981. Ο Yannick Noah αναδείχτηκε νικητής το 1983 και έγινε ο πρώτος Γάλλος που κέρδισε τη διοργάνωση από το 1946. Ο Ivan Lendl κέρδισε τον πρώτο του τίτλο το 1984, την επόμενη χρονιά έχασε στον τελικό από τον Wilander, και κέρδισε δύο συνεχόμενους τίτλους το 1986 και το 1987. Ο Michael Chang έγινε ο νεότερος άνδρας (17 χρονών και 107 ημερών) που κέρδισε το French Open όταν κέρδισε τον Stefan Edberg το 1989.

Ο Αμερικανός Jim Courier κέρδισε διαδοχικούς τίτλους το 1991 και το 1992 και ακολούθησε ο Ισπανός Sergi Bruguera επίσης με δύο διαδοχικούς το 1993 και το 1994. Ο Βραζιλιάνος Gustavo Kuerten κέρδισε τρεις τίτλους το 1997, το 2000 και το 2001. Το 2005 ο Rafael Nadal πήρε το 1ο του Γαλλικό Όπεν και στη συνέχεια κέρδισε τέσσερις συνεχόμενους τίτλους από το 2005 έως το 2008. Το 2009 ο Nadal έχασε από τον  Robin Söderling, ο οποίος στον τελικό έχασε από τον Roger Federer. Ο Nadal ξαναπήρε τον τίτλο το 2010 και υπερασπίστηκε τους τίτλους του το 2011, το 2012, το 2013 και το 2014. Το 2015, ο Rafael Nadal ηττήθηκε στα προημιτελικά από τον Novak Djokovic, ο οποίος έχασε στον τελικό από τον Stan Wawrinka. Ο Nadal στη συνέχεια θα κέρδιζε ξανά τέσσερις συνεχόμενους τίτλους από το 2017 έως το 2020.

Γαλλικό Όπεν (French Open)

Χρονιά	Πρωταθλητής		Φιναλίστ		Αποτέλεσμα
2023	SRB	Novak Djokovic	NOR	Casper Ruud	7–67–1, 6–3, 7–5
2022	ESP	Rafael Nadal	NOR	Casper Ruud	6-3, 6-3, 6-0
2021	SRB	Novak Djokovic	GRE	Stefanos Tsitsipas	6–7(6–8), 2–6, 6–3, 6–2, 6–4
2020	ESP	Rafael Nadal	SRB	Novak Djokovic	6–0, 6–2, 7–5
2019	ESP	Rafael Nadal	AUT	Dominic Thiem	6–3, 5–7, 6–1, 6–1
2018	ESP	Rafael Nadal	AUT	Dominic Thiem	6–4, 6–3, 6–2
2017	ESP	Rafael Nadal	SUI	Stan Wawrinka	6–2, 6–3, 6–1
2016	SRB	Novak Djokovic	GBR	Andy Murray	3–6, 6–1, 6–2, 6–4
2015	SUI	Stan Wawrinka	SRB	Novak Djokovic	4–6, 6–4, 6–3, 6–4
2014	ESP	Rafael Nadal	SRB	Novak Djokovic	3–6, 7–5, 6–2, 6–4
2013	ESP	Rafael Nadal	ESP	David Ferrer	6–3, 6–2, 6–3
2012	ESP	Rafael Nadal	SRB	Novak Djokovic	6–4, 6–3, 2–6, 7–5
2011	ESP	Rafael Nadal	SUI	Roger Federer	7–5, 7–6(7–3), 5–7, 6–1
2010	ESP	Rafael Nadal	SWE	Robin Söderling	6–4, 6–2, 6–4
2009	SUI	Roger Federer	SWE	Robin Söderling	6–1, 7–6(7–1), 6–4
2008	ESP	Rafael Nadal	SUI	Roger Federer	6–1, 6–3, 6–0
2007	ESP	Rafael Nadal	SUI	Roger Federer	6–3, 4–6, 6–3, 6–4
2006	ESP	Rafael Nadal	SUI	Roger Federer	1–6, 6–1, 6–4, 7–6(7–4)
2005	ESP	Rafael Nadal	ARG	Mariano Puerta	6–7(6–8), 6–3, 6–1, 7–5
2004	ARG	Gastón Gaudio	ARG	Guillermo Coria	0–6, 3–6, 6–4, 6–1, 8–6
2003	ESP	Juan Carlos Ferrero	NED	Martin Verkerk	6–1, 6–3, 6–2
2002	ESP	Albert Costa	ESP	Juan Carlos Ferrero	6–1, 6–0, 4–6, 6–3
2001	BRA	Gustavo Kuerten	ESP	Àlex Corretja	6–7(3–7), 7–5, 6–2, 6–0
2000	BRA	Gustavo Kuerten	SWE	Magnus Norman	6–2, 6–3, 2–6, 7–6(8–6)
1999	USA	Andre Agassi	UKR	Andrei Medvedev	1–6, 2–6, 6–4, 6–3, 6–4
1998	ESP	Carlos Moyá	ESP	Àlex Corretja	6–3, 7–5, 6–3
1997	BRA	Gustavo Kuerten	ESP	Sergi Bruguera	6–3, 6–4, 6–2
1996	RUS	Yevgeny Kafelnikov	GER	Michael Stich	7–6(7–4), 7–5, 7–6(7–4)
1995	AUT	Thomas Muster	USA	Michael Chang	7–5, 6–2, 6–4
1994	ESP	Sergi Bruguera	ESP	Alberto Berasategui	6–3, 7–5, 2–6, 6–1
1993	ESP	Sergi Bruguera	USA	Jim Courier	6–4, 2–6, 6–2, 3–6, 6–3
1992	USA	Jim Courier	TCH	Petr Korda	7–5, 6–2, 6–1
1991	USA	Jim Courier	USA	Andre Agassi	3–6, 6–4, 2–6, 6–1, 6–4
1990	ECU	Andrés Gómez	USA	Andre Agassi	6–3, 2–6, 6–4, 6–4
1989	USA	Michael Chang	SWE	Stefan Edberg	6–1, 3–6, 4–6, 6–4, 6–2
1988	SWE	Mats Wilander	FRA	Henri Leconte	7–5, 6–2, 6–1
1987	TCH	Ivan Lendl	SWE	Mats Wilander	7–5, 6–2, 3–6, 7–6(7–3)
1986	TCH	Ivan Lendl	SWE	Mikael Pernfors	6–3, 6–2, 6–4
1985	SWE	Mats Wilander	TCH	Ivan Lendl	3–6, 6–4, 6–2, 6–2
1984	TCH	Ivan Lendl	USA	John McEnroe	3–6, 2–6, 6–4, 7–5, 7–5
1983	FRA	Yannick Noah	SWE	Mats Wilander	6–2, 7–5, 7–6(7–3)
1982	SWE	Mats Wilander	ARG	Guillermo Vilas	1–6, 7–6(8–6), 6–0, 6–4
1981	SWE	Björn Borg	TCH	Ivan Lendl	6–1, 4–6, 6–2, 3–6, 6–1
1980	SWE	Björn Borg	USA	Vitas Gerulaitis	6–4, 6–1, 6–2
1979	SWE	Björn Borg	PAR	Víctor Pecci	6–3, 6–1, 6–7(6–8), 6–4
1978	SWE	Björn Borg	ARG	Guillermo Vilas	6–1, 6–1, 6–3
1977	ARG	Guillermo Vilas	USA	Brian Gottfried	6–0, 6–3, 6–0
1976	ITA	Adriano Panatta	USA	Harold Solomon	6–1, 6–4, 4–6, 7–6(7–3)
1975	SWE	Björn Borg	ARG	Guillermo Vilas	6–2, 6–3, 6–4
1974	SWE	Björn Borg	ESP	Manuel Orantes	2–6, 6–7(4–7)[h], 6–0, 6–1, 6–1
1973	ROM	Ilie Năstase	YUG	Nikola Pilić	6–3, 6–3, 6–0
1972	ESP	Andrés Gimeno	FRA	Patrick Proisy	4–6, 6–3, 6–1, 6–1
1971	TCH	Jan Kodeš	ROM	Ilie Năstase	8–6, 6–2, 2–6, 7–5
1970	TCH	Jan Kodeš	YUG	Željko Franulović	6–2, 6–4, 6–0
1969	AUS	Rod Laver	AUS	Ken Rosewall	6–4, 6–3, 6–4
1968	AUS	Ken Rosewall	AUS	Rod Laver	6–3, 6–1, 2–6, 6–2

Δείτε τα posters του Roland Garros