Παρά τον περίεργο καιρό, μόλις είχε βρέξει..είχε βγάλει λίγο ήλιο και η βροχή φαινόταν να έρχεται απειλητικά, σε δύο από τα γήπεδα υπήρχαν παίκτες.... η 1η μας πολύ θετική εντύπωση. Δεν υπάρχει τίποτε πιο άσχημο από άδεια γήπεδα τένις και φαίνεται πως στη Φιλοθέη δεν πάσχουν από αυτό. Δύο παίκτες, φαίνονταν club players, έδιναν έναν πολύ όμορφο αγώνα σε ένα από τα συνθετικά γήπεδα. Δυνατές μπαλιές, κάποια τεχνικά χτυπήματα, κάποια άτσαλα (όπως δηλαδή παίζουν το τένις όλοι όσοι το κάνουν από ευχαρίστηση και έντονη προσπάθεια), αλλά με πολύ πάθος, ένταση και τρέξιμο...πολύ τρέξιμο σε όλες τις γωνίες του γηπέδου. Μοιραία το βλέμμα μας έμεινε να κοιτάζει από μια γωνιά, μέσα στην πρωϊνή ψύχρα τους δύο μονομάχους. Παρά την ένταση του αγώνα, έδειχναν πολύ καλά σαν αντίπαλοι, χωρίς να φτάνουν σε αμφισβητήσεις και λεκτικές αψιμαχίες.

Το βλέμμα μας διέκοψαν τρία ποδήλατα...ένας κύριος και δύο παιδάκια που σταμάτησαν στο διπλανό γήπεδο, άφησαν τα ποδήλατα και πήραν μπάλες και ρακέτες για να παίξουν μεταξύ τους. Δεν ξέρω εάν ήταν οικογένεια...αλλά σίγουρα ήταν μια πολύ καλή οικογενειακή εικόνα για πρωινό Κυριακής. Και τα δύο παιδιά ακολούθησαν τις προτροπές του άνδρα και με απόλυτη τάξη και ευπρέπεια μπήκαν στο γήπεδο, προσέχοντας μη διακόψουν μία ατομική προπόνηση ενός άλλου πιτσιρικά. Δίστασα να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή και να βγάλω το στιγμιότυπο, γιατί δε θα ήθελα να τους δώσω να καταλάβουν ότι κάποιος τους παρατηρεί, παρά τις πολύ θετικές μου προθέσεις.

Και καλά έκανα, γιατί θα έχανα το επόμενο στιγμιότυπο...ενός πατέρα (είμαι σίγουρος για αυτό) που έφερε το γιο του και τον άφησε στο μικρό γήπεδο λέγοντάς του "Θα είμαι στο καφέ, έχεις μισή ώρα και έλα να με βρεις". Παρά το αυστηρό ύφος (σαν πατέρας τον δικαιολογώ) μου άρεσε η εικόνα που μπορεί να προσφέρει το τένις σε μία οικογένεια για άθληση των παιδιών και κοινωνική συνεύρεση των "μεγάλων" μελών. "Ας δούμε και το καφέ" σκέφτηκα.

Στο δρόμο μου για το καφέ έκανα ένα πιο μεγάλο κύκλο και πήγα σε κάθε γωνιά. Υπέροχη εγκατάσταση, περιποιημένη, μονοπάτια δίπλα στα γήπεδα, πολύ πρασινάδα, σίγουρα ένα κόσμημα για την περιοχή. Σε λίγα λεπτά έφτασα στο "φαινομενικά υπόγειο" καφέ του ΟΑ Φιλοθέης. Σε ένα ατμοσφαιρικά διαμορφωμένο χώρο, χωρίς την πολυτέλεια που ίσως να φανταζόμουν, διάφοροι (4-5) κύριοι έπιναν τον καφέ τους, συζητούσαν και γελούσαν σε μια μεριά. Στην άλλη γωνιά δύο άλλοι κύριοι μιλούσαν σοβαρά κοιτώντας τα γήπεδα, και ο γνωστός "πατέρας" διάβαζε την εφημερίδα του περιμένοντας το γιο του.

Όμορφη εικόνα! Μοιραία άκουσα τις συζητήσεις της μεγάλης παρέας των κυρίων. Ήταν πιο μεγάλοι σε ηλικία από τους υπόλοιπους, αλλά ήταν οι πιο δραστήριοι. Αφού μίλησαν για την επικαιρότητα, το ποδόσφαιρο και την οικονομία, μίλησαν για τένις...όχι για Federer και Nadal, ούτε για Ομοσπονδίες και επαγγελματίες παίκτες, αλλά για τους αγώνες που δίνουν μεταξύ τους. Δεν έκαναν βαρύγδουπες αναλύσεις αλλά με απλά, καθημερινά λόγια περιέγραφαν τις ήττες τους, τις νίκες τους και τα παιχνίδια των άλλων. Και σε κάποια στιγμή ένας πρότεινε να πάνε να δούνε τον αγώνα κάποιου κ. Δημήτρη...και έφυγαν να πάνε, στο κρύο, να δούνε τένις.

Την ίδια ώρα, είχε περάσει το μισάωρο και ο γιος ήρθε να βρει τον πατέρα, και αυτός αφού τον φίλησε φύγανε μαζί.

Τελικά το τένις είναι μια απλή συνήθεια...μια καθημερινή διασκέδαση, για όλες τις οικογένειες, για όλες τις ηλικίες. Δεν το είχα ξεχάσει ποτέ αυτό...αλλά το είδα να συμβαίνει ένα Κυριακάτικο πρωινό στον ΟΑ Φιλοθέης...και χάρηκα που παίζω τένις και καμιά φορά γράφω και για το τένις..το πραγματικό τένις που παίζεται σε κάθε μικρό και μεγάλο γήπεδο στη χώρα μας.