Στα πλαίσια της νέας σειράς της ΑΤΡ "No.1 Club", ο Becker, ο οποίος πέρασε 12 εβδομάδες στο Νο.1 της παγκόσμιας κατάταξης, εξήγησε μέσα από τη δική του εμπειρία τι είναι αυτό που ξεχωρίζει αυτούς τους παίκτες που τα κατάφεραν. 

"Για να γίνεις Νο.1 πρέπει να είσαι λίγο τρελός, λίγο εγωκεντρικός, με την έννοια ότι η ζωή σου είναι το τένις. Για να έχεις τη θέληση να κάνεις αυτό που πρέπει, όλη η ζωή πρέπει να περιστρέφεται γύρω από το τένις. Δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα σημαντικότερο από τον επόμενο αγώνα σου.

Είναι δύσκολο να διατηρήσεις αυτή την ένταση για πολύ καιρό, αλλά όλοι όσοι περάσαμε από το Νο.1 έχουμε αυτή την τρέλα. Είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα, είτε τα καταφέρνεις για μια εβδομάδα, για 12, ή για 350."

Στο ATP Finals του 2024, ο Becker παρέδωσε το τρόπαιο του No.1 στο πιο νέο μέλος του ξεχωριστού αυτού κλαμπ - που μέχρι τώρα αριθμεί 29 μέλη - τον Jannik Sinner. 

"Ήταν μεγάλη μου τιμή να δώσω το τρόπαιο του Νο.1 στον Jannik Sinner, αλλά και να είμαι μέλος αυτού του κλαμπ. Και οι 28 παίκτες εκτός από εμένα που έχουν υπάρξει Νο.1, είναι ήρωές μου. Εξαιτίας εκείνων έπαιξα τένις και το να είμαι μέλος αυτού του κλαμπ είναι πολύ ιδιαίτερο."

Είπε ακόμα πως εκτιμάς περισσότερο μια τέτοια επιτυχία μετά το τέλος της επαγγελματικής σου καριέρας: "Όλα όσα έχεις οφείλονται στο τένις και το εκτιμάς περισσότερο αργότερα, παρά όταν βρίσκεσαι στη μέση αυτής της καταιγίδας. Είναι πολύ σημαντικό για τη νέα γενιά να θυμούνται ποιος άνοιξε το δρόμο. Δεν παίζαμε πάντα για εκατομμύρια δολάρια, αλλά λόγω των επιτυχιών ενός Ilie Nastase, ενός John Newcombe, Bjorn Borg, John McEnroe, το τένις γινόταν όλο και πιο δημοφιλές."

Όσον αφορά τη δική του προσωπική εμπειρία, είπε: "Όταν ανέβηκα στο Νο.2 το 1986, ήμουν 18 χρονών. Ήμουν δυο φορές πρωταθλητής του Wimbledon και νόμιζα ότι ο κόσμος μου ήταν τέλειος, υπήρχε όμως ένας τύπος που λεγόταν Ivan Lendl μπροστά μου. Δεν πίστευα ότι θα έπαιρνα άλλα 4,5 χρόνια μέχρι να φτάσω στην κορυφή του Έβερεστ. Τελικά το έκανα το 1991, όταν τον κέρδισα στον τελικό του Australian Open.

Το Νο.1 είναι ζήτημα συνέπειας. Στη δεκαετία του '80 ήμουν ακόμα έφηβος, είχα σπουδαία τουρνουά, αλλά αρκετές μέτριες εβδομάδες. Οι Ivan (Lendl), Mats (Wilander) και Stefan (Edberg), ήταν πιο σταθεροί σε βάθος 52 εβδομάδων. Αυτό άλλαξε στις αρχές της δεκαετίας του '90."