Τα χρόνια της αθωότητας στο τένις.
Η πρώτη μου ρακέτα ήταν μία ξύλινη adidas με μικρό κεφάλι. Εκεί, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’70 την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, μαθαίνοντας τα μυστικά του τένις απ’ τον Αλέκο Φιστέδη και εν συνεχεία απ’ τον Αντώνη Κονταξή στα κορτ του ιστορικού ομίλου της Φιλοθέης.
H Rossignol από γραφίτη ήταν η επόμενη ρακέτα που κράτησα για χρόνια πολλά σε προπονήσεις και τουρνουά στην Ελλάδα. Αλλά κάπου εκεί στο Λύκειο, χάθηκε ο δρόμος προς τα κορτ λόγω των μαθημάτων (για να πούμε και την αλήθεια, δεν έχασε το σπορ τον επόμενο πρωταθλητή). Ανάλογη διαδρομή ακολούθησαν πολλοί έφηβοι στη χώρα μας. Και δυστυχώς αναμένεται να την επιλέξουν ακόμα περισσότεροι στο μέλλον. Κάπως έτσι έπεσαν οι τίτλοι τέλους στα χρόνια της αθωότητας στο τένις.
Χάρη στη δημοσιογραφία, η επιστροφή στα κορτ έγινε πραγματικότητα. Αυτή τη φορά κρατώντας ένα μικρόφωνο για την περιγραφή των σημαντικότερων τουρνουά του κόσμου, αλλά και της Ελλάδας για τα κανάλια novasports.
Κορυφαία στιγμή, η παρουσία στο κεντρικό κορτ του Wimbledon για την περιγραφή του αξέχαστου τελικού ανάμεσα στον Φέντερερ και τον Ρόντικ. Ο Ελβετός επικράτησε με 3-2 και έσπασε ενώπιον του Σάμπρας, του Μποργκ και του Λέιβερ το ρεκόρ των περισσότερων τίτλων στο απλό σε γκραν σλαμ: εκείνος ήταν ο 15ος.
Όποτε ο χρόνος το επιτρέπει, δοκιμάζουμε αντοχές, εμπνεύσεις και τεχνικές κυρίως σε χωμάτινα κορτ, παρέα με καλούς φίλους. Και αν είμαστε τυχεροί, συναντάμε τους κορυφαίους τενίστες στην Ελλάδα και τον κόσμο για μία συνέντευξη. Δίχως άλλο, απολαυστικότερη όλων ήταν η συνάντησή μας με τον αστείρευτο Τζον ΜακΕνρο.
Εδώ, απ’ τη φιλόξενη γωνία του press room στο tennisnews, απολαμβάνουμε με έναν άλλο τρόπο το αγαπημένο μας σπορ. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Νίκο, τον Σπύρο και τον Μάριο.
|